Κάστρο Πάτρας
Anagnostou Thomas
Κάστρο Πάτρας
Το φρούριο της Πάτρας χτίστηκε γύρω στα μέσα του 6ου αιώνα μ.Χ. πάνω από τα ερείπια της αρχαίας ακρόπολης της πόλης της Πάτρας, σε χαμηλό απόκρυφο λόφο του Παναχαϊκού όρους και περίπου. 800 μέτρα από τη θάλασσα. Το κάστρο καλύπτει 22.725 m² και αποτελείται από ένα τριγωνικό εξωτερικό τείχος, που ενισχύεται από πύργους και πύλες και προστατεύεται περαιτέρω αρχικά από μια τάφρο, και ένα εσωτερικό συγκρότημα στη βορειοανατολική γωνία, επίσης προστατευμένο από τάφρο.
Το πρώτο κάστρο επιτόπου χτίστηκε από τον βυζαντινό αυτοκράτορα Ιουστινιανό Α΄ μετά τον καταστροφικό σεισμό του 551, χρησιμοποιώντας ξανά οικοδομικό υλικό από προχριστιανικές κατασκευές. Ένα από αυτά τα σπόλια, ο κορμός και το κεφάλι ενός μαρμάρινου ρωμαϊκού αγάλματος, έγινε μέρος της λαογραφίας της πόλης, ένα είδος genius loci. Είναι γνωστή ως η «Πατρινέλλα», μια κοπέλα που υποτίθεται ότι μεταμορφώθηκε σε άνδρα κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής περιόδου, προστατεύει την πόλη από ασθένειες
Το φρούριο παρέμεινε σε συνεχή χρήση στη συνέχεια, ακόμη και μέχρι τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Στη Βυζαντινή περίοδο πολιορκήθηκε από Σλάβους, Σαρακηνούς, Νορμανδούς και πολλούς άλλους, αλλά δεν έπεσε ποτέ. Συγκεκριμένα, η επιτυχής απόκρουση μιας μεγάλης πολιορκίας του 805 μ.Χ. από τους Άραβες και τους Σλάβους αποδόθηκε στον πολιούχο της πόλης, Άγιο Ανδρέα.
Το 1205, στον απόηχο της Τέταρτης Σταυροφορίας, το ανέλαβαν οι Φράγκοι, οι οποίοι το ενίσχυσαν περαιτέρω, ανοίγοντας τάφρο και στις τρεις πλευρές. Το 1278, το Πριγκιπάτο της Αχαΐας το ενέχυρο στον τοπικό Λατίνο (Καθολικό) Αρχιεπίσκοπο, ενώ ο Πάπας το μίσθωσε στους Ενετούς για πέντε χρόνια το 1408. Ο Λατίνος Αρχιεπίσκοπος παρέμεινε στην κατοχή του κάστρου μέχρι το 1430, οπότε το κατέλαβε ο Δεσπότης του Μοριά και μελλοντικός τελευταίος βυζαντινός αυτοκράτορας, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο οποίος έκανε εκτεταμένες επισκευές στα τείχη του. Το κάστρο έπεσε στα χέρια των Οθωμανών Τούρκων το 1458 και παρέμεινε μια από τις κύριες έδρες εξουσίας τους στην Πελοπόννησο σε όλη την Τουρκοκράτεια. Οι Βενετοί κατέλαβαν το κάστρο το 1687 κατά τη διάρκεια του Πολέμου του Μορέα και το διατήρησαν έως ότου ο Μορέας ανακαταλήφθηκε από τους Τούρκους το 1715.
Το 1205, στον απόηχο της Τέταρτης Σταυροφορίας, το ανέλαβαν οι Φράγκοι, οι οποίοι το ενίσχυσαν περαιτέρω, ανοίγοντας τάφρο και στις τρεις πλευρές. Το 1278, το Πριγκιπάτο της Αχαΐας το ενέχυρο στον τοπικό Λατίνο (Καθολικό) Αρχιεπίσκοπο, ενώ ο Πάπας το μίσθωσε στους Ενετούς για πέντε χρόνια το 1408. Ο Λατίνος Αρχιεπίσκοπος παρέμεινε στην κατοχή του κάστρου μέχρι το 1430, οπότε το κατέλαβε ο Δεσπότης του Μοριά και μελλοντικός τελευταίος βυζαντινός αυτοκράτορας, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο οποίος έκανε εκτεταμένες επισκευές στα τείχη του. Το κάστρο έπεσε στα χέρια των Οθωμανών Τούρκων το 1458 και παρέμεινε μια από τις κύριες έδρες εξουσίας τους στην Πελοπόννησο σε όλη την Τουρκοκράτεια. Οι Βενετοί κατέλαβαν το κάστρο το 1687 κατά τη διάρκεια του Πολέμου του Μορέα και το διατήρησαν έως ότου ο Μορέας ανακαταλήφθηκε από τους Τούρκους το 1715.
